ܝܘܣܦ
Hayatımızın Patronu ve Rehberi Kim

Hayatımızın Patronu ve Rehberi Kim?

Tabiatta kötülüğün kaynağı insandır. Diğer canlılar sadece içgüdüleriyle hareket ederler ve onlara karşı tedbir alınabilir, ancak kötü niyetli insanların nerede ne yapacağını kestirmek, tedbir almak her zaman mümkün değil. Her zaman kötü şeyler yaşayacağız diye bir şey yoktur. Fakat insan her türlü duruma hazır olmalıdır. Hazır olmak için ise ilahi sevgiyi kullanmak ve onu hayatımızın patronu/rehberi yapmak en emin yoldur. Kötülükleri bertaraf etmek ya da onunla güçlü bir biçimde mücadele etmek ve sabır göstermek ancak bu yolun samimiyetiyle mümkün olur.

Ne yaparsak yapalım, masumiyetimizi kaybetmememiz gerek. Masumiyet, üzüntüleri aşmada zamanı kısaltır. Kısa sürede zorlukları aşarız. Masumiyetin anlamı kötülükler karşısında iyimser olmaktır. İlahi sevgiye güveni kaybetmemektir. Kimseye kötülük yapmama düşüncesinin hayata geçmesidir. Olumlu düşünmek, ilahi sevgiye güvendir, onun koruyuculuğuna inanmaktır. Bu nedenden dolayıdır ki, Mesih, “Hiç kimse iki efendiye kulluk edemez. Ya birinden nefret edip öbürünü sever, ya da birine bağlanıp öbürünü hor görür.” (Matta: 6) sözünü söylemiş ve bir yaşam felsefesi olarak üstünde durmuştur.

‘‘İki efendiye/patrona kulluk edemezsiniz’’ söylemiyle, özgürleştirici hakikat sevgisine ve hakikatin anlamlarına vurgu yapılmaktadır.

Bu ilahi söz, hayatın anlamlarına dönük, çok kapsamlı, çok güçlü ve derin mesajlar içerir. İnsanı kendi içindeki ikiliğin, çelişkinin merkezine götürür. İnsanın/egonun içsel çatışmalarını dile getirmektedir. İnsan olarak içimizdeki karanlık ve aydınlık yanlarımızın savaşını anlatıyor.

Her şeyde olduğu gibi, kulluk etmenin de çeşitleri var. Bu da sevginin farklı türevleriyle olmaktadır. Ruhunda ilahi sevgi ve bilgisi bulunmayan hiçbir sevgi başarıya götürmez. Hayatın dar sokaklarında çıkmaza götürür. Yanıltır.

Burada esas olan özgürleştirici hakikat sevgisidir. İnsanın iç dünyasında hiçbir sevgi, hayatı var eden, yöneten ilahi, hakikat sevgisinden üstün, etkin olmamalıdır. Hayatın ana dinamiğinde ve idaresinde Rabbin ilahi sevgisi olmalıdır. Buna gönderme yapılmaktadır.

Ahlaki/insani/kalıcı değerlere göre yaşamaya, sevgi-saygı verip sevgi-saygı almaya, sorumluluk ve sahiplenme/kollama duygusuyla katkıda bulunmaya zorlayan sevgi ile bizi baltalayan, iyilik yapmaktan alıkoyan, dizginleyen, hayatımızı ve çalışmalarımızı sabote eden kötü tercihlere yönelten sevginin gücünü tanıtıyor. Tanıtırken, sakındırıyor.

Bu sakınmayı yaparken, aynı zamanda yaşamın kendisi ve özü olan gerçek sevgiye yönlendirmektedir. Bu aynı zamanda, araçların farkındalığı içinde amaca bir çağrıdır. Bu çağrı içsel beğenmişliği, korkuya dayalı, egonun esareti içinde yaşadığımız bir dünyadan çıkarıp içimizdeki SAF SEVGİ ile buluşturma çağrısıdır. Gücü, sevgiyi, mutluluğu artık dışımızda değil içimizde bulabileceğimizin davetidir. Asma ve çubuk örneğinde olduğu gibi, hayatın amacıyla özdeşleşme sevgisidir. Ruhsal manada içerdeki kavgayı sonuçlandırma çabasıdır.

13. yy’ın özgün yazarı ve Süryani Deha Barebroyo (Abulfarac) ‘‘Nehtuf lan valgav menan nethgave. Dneşkah malkuthan damtaşyo bleban: kemath dnehze lalohan = kendi kendimizi zorla çalalım, alıkoyalım, içimize odaklanalım ki, yüreğimizde saklı cennetimizi keşfedelim. Yani orada Allah’ımızı görelim’’ derken aslında bu temel gerçeği dile getirmektedir.

Maneviyat ruhla ilgilidir. Kendini tanıma, kendine ve başkalarına karşı sorumlu olma alanına bir yolculuktur. İki efendiye/iki patrona kulluk/hizmet ederek bu yolculuk yapılmıyor. Yapılsa da, sonu hüsran ve zarar olur…

Bu hüsrana ve zarara uğramamak için herkes ruhsal gelişiminden aynı oranda sorumludur. Bireysel ve toplumsal yarar için bu gelişimi yapmakla yükümlüdür.

Saygılarla.

Yusuf Beğtaş

Süryani Dili-Kültürü ve Edebiyatı Derneği / Mardin

ܝܘܣܦ
الأصالة والاختلافات في الثقافة السريانية

الأصالة والاختلافات في الثقافة السريانية

وفقًا للثقافة السريانية، فإن الأصول والاختلافات هي جوهر الخلق. المصدر الرئيسي لهذا الجوهرهو الروح. الروح هي برنامج البرمجيات الإلهية في الإنسان. إذا تم تعلم واستخدام هذا البرنامج، الذي يوفرالتجديد والتطوير، بشكل جيد، فسيكون كل شيء أكثر راحة وأجمل. لأن الروح تخلق جوهر الإنسان وتقوده إلى مصدر الحرية المطلقة. ليس من السهل على الإنسان أن يعرف نفسه دون معرفة وتعلم هذا الجوهر. يمكن لأي شخص أن يعرف نفسه بقدر ما يكتشف ويفهم هذا الجوهر. بقدرما يفهم هذا الجوهر، يمكن لأي شخص أن يطور وعيه بالحياة. وإلا فإنه ينفر من نفسه. يقع تحت تأثير البرامج / البرامج الأجنبية. على الرغم من أن هذا الموقف شائع جدًا، إلا أنه يسبب عدم الارتياح. لأن جميع المبادرات / الأعمال التي تكون فيها الروح غير نشطة وفي العمل تفتقر دائمًا إلى السياق. من الضروري الانتباه إلى ذلك في جميع المبادرات / الدراسات العلمية / الاجتماعية لنشوء المعرفة، وهي نور العقل، والحب الذي هو نور الروح. أولئك الذين لا يلاحظون هذا لا يمكنهم تجنب الوقوع في الفراغ عاجلاً أم آجلاً.

هذه الحقيقة هي مسافة وصل إليها حب الحكمة / المعرفة ورحلة المعرفة / الاكتشاف / الوجود. إنه عمل التنقيب الوجودي الذي يتم إجراؤه من أجل جوهر الشيء، لفهم جوهره، روحه. لوضعها بإيجاز، إنها جوهر الشيء وحالته الأصلية وطبيعته.

عندما ننظرإليها من وجهة النظرهذه، نرى أن هناك أصالة واختلافات مرئية وغير مرئية تمجد التعددية، وليس التشابه في الوجود والكون والحياة الاجتماعية. هذه القيم (الأصالة والاختلافات) التي تحافظ على الحياة الاجتماعية هي تصميم النظام الإلهي الذي يريدنا أن نعتمد على بعضنا البعض. إنها مثل المفاتيح الاجتماعية التي تدعم كرامة الإنسان. عندما يلاحظ  ذلك/ يشجع العدالة والإنصاف، يكون ذلك ضروريًا وذو مغزى مثل القيم الإنسانية الأخرى.

لتقدير عالم الإنسان / المعني بهذا الوعي، لرؤية الآخرعلى أنه نفس أخرى؛ إنه مطلب احترام الحقوق الأساسية النابعة من الكرامة الإنسانية لذلك الشخص. التوازن بين الحرية والأصالة أمر حيوي هنا. لأن الوعي نور بين الحرية والأصالة. ليس من السهل أن يصبح الجوهر خصبًا وأن تلاحظ الاختلافات دون وعي. يتطلب الأمر قلوبًا صافية ونظرات نقية لرؤية هذا.

هذه هي الحقيقة الأساسية التي يجب تذكرها. يجب أن تبدأ رحلة الحياة الحقيقية من هنا.

لأنك في الحقيقة أنت هو الآخر. والآخر هو أنت !

إذا لم يكن لديك شيء، فلن تتمكن من رؤية ما لدي. لا تستطيع أن تعرف!

الشيء الحقيقي هو من يرى الجمال ويخلقه.

لذا، عندما أقوم بصياغتك أنت، ستصوغني أنت  أيضًا!

بلدنا / جغرافيتنا تشتاق إلى أن تكون أنت كما أنت وأنا  كما أنا. إنها تشتاق لهذه المقاربات التي تجعلني ما أنا عليه. بقدر حاجتنا للماء والأكسجين!

لا ينبغي أن ننسى ذلك؛ إنها القطع الصغيرة التي تجعل الماس ماسة. لا توجد قيمة يتم إنشاؤها من تلقاء نفسها. ما يجعلها ذات قيمة هو تكاملها مع أجزاء أخرى!

هذه الحقيقة، التواضع، التفاهم، الفضيلة الديمقراطية، الإخلاص، المسؤولية، البساطة، السلام، الانضباط، روح ضبط النفس، الإرادة القوية، النضج الاجتماعي، الانسجام، الاجتهاد، العمل الجاد، الإنصاف، المساواة، الأصالة، الحرية، المبادرة سيستغرق الأمر وقتًا حتى تتطور الحقيقة / الحياة إلى مفاهيم جديدة مرغوبة وتساعد العقول التمسك باللغة البناءة ، وتجّنب التطرف، والمشاعر الجياشة، والأخلاق المغلقة.

عند الغوص في موضوع الحقيقة في أعماق الثقافة السريانية، من المستحيل عدم مواجهة حقيقة أن “الإنسان يصبح إنسانًا عندما يتعامل مع الحقيقة وبشكل عادل ويخلق الأشياء بأخلاق”. لأنني عندما أحاول أن أفهم مشاعر القديسين السريان والمعلمين واللاهوتيين والكتبة وحكماء القلب، الذين يحاولون شرح الحقيقة بدلالات رائعة وبكلمات كالمراهم للجروح الروحية من خلال إنتاجهم.  تتم هذه التأكيدات / وهذه الموضوعات العميقة.

وفقًا للإنتاج الأدبي لهؤلاء السادة، يعتمد النمو المادي والروحي للإنسان على كرمه في مجال المسؤولية وانضباط العمل. إذا كان قد استوعب التفكيرالموجه نحو الخدمة، فإنه يقدر كرامة الإنسان. وبالتالي، فإنها تستمد قوتها من الروح. تتدفق طاقة الحياة من خلال نفسك وتحافظ على نفسك في ضوء ذلك. إذا لم يكن قد تبنى الفكر الموجه للخدمة ، فسوف تنقلب طاقة حياته ضده وسوف تهزمه الذات (الأنا) لأنه لا يحصل على القوة من الروح. يستلزم التفكير الموجه نحو الخدمة رد الحياة – كما هي تمامًا – إلى الحياة من أجل الحصول على المزيد. إذا تم الاحتفاظ بكل شيء مادي – روحي – (وامتلاكه) – يتم صنع البخل والكسل، وتصبح تلك المأخوذة راكدة. و تفقد قيمتها بمرور الوقت وتسبب الإفقار. إذا بدأت الطاحونة المائية في الاحتفاظ بالمياه التي تستخدمها، فسوف تغرق قريبًا في هذا الماء الراكد. ومع ذلك، إذا كان الماء يتدفق بحرية، فإن الطاقة الناتجة عن الماء تصبح قيمة للمطحنة. يستفيد الجميع من الدقيق المطحون. نفس الشيء ينطبق على البشر. يجب أن تنقل الإرادة الإلهية ما تعطيه مجانًا إلى الحياة من أجل المنفعة الذاتية، ولمنفعة الآخرين، وللسلام الفردي والاجتماعي، ولإعادة الحياة. خلاف ذلك، مثل طاحونة المياه ، لن يتمكن الناس من تجنب الغرق في مياههم.

في إطار الجهود المبذولة لفهم وإدراك الحياة، فإن المشاركة هي أحد الشروط التي لا غنى عنها للحياة. يفتح هذا بين الناس الباب أمام الصيغ الاجتماعية التي تمنعهم من النضال اليائس واليأس في فوضى الحياة. لهذا السبب، فإن جميع المؤسسات والمنظمات التي تخدم الحياة / الإنسان تشبه الأعضاء المختلفة في الكائن البشري. بالإضافة إلى الوظيفة المحددة لكل عضو يكمل الآخر، فإنه يضمن استمرارية الكائن الحي من خلال العمل في انسجام لا يتزعزع مع الآخرين. مثلما يؤثر الاضطراب في أصغرعضو على الكائن الحي بأكمله، فإن عدم الانسجام / عدم التوافق بين المؤسسات المدنية والعامة يؤثر أيضًا على الحياة المشتركة.

ومع ذلك، يجب أن نعلم أن المعرفة لا فائدة لها ما لم يتم وضعها موضع التنفيذ. لأن الفعل يحمل بصيرة في الحكمة. العمل يحول المعرفة إلى حكمة. كما قال المفكر / المؤلف الألماني الشهير Goethe كوته، “المعرفة لا تكفي، من الضروري التنفيذ. لا يكفي أن تريد ، من الضروري أن تفعل”.

القديس مار أفرام (303-373 م) ، الاسم العظيم في الأدب والزهد السرياني، يؤكد ذلك على النحو التالي: “مثلما يلبي كل عضو من أعضاء الجسم احتياجات عضو آخر، يلبي الناس في هذا الكون أيضًا احتياجات عامة لتحقيق المنفعة العامة. لذا دعونا نبتهج لأننا بحاجة إلى بعضنا البعض. لأن الانسجام والتناغم بيننا نتيجة لهذا الوضع. لأن الناس بحاجة لبعضهم البعض، فإن الشيوخ والكبار يدخلون في حالة من التواضع دون الشعور بأي حرج تجاه الناس العاديين. بهذه الطريقة، يلجأ الصغار إلى كبار السن دون خوف. لدرجة أننا نرى وضعًا مشابهًا في علاقتنا مع الحيوانات لدرجة أن حاجتنا إليها تتطلب منا التعامل معها باهتمام ورعاية.”

حول هذا الموضوع، يعبر القديس مار باسيليوس (+378) عن رأيه أيضًا على النحو التالي: “لأن لا أحد منا يستطيع تلبية احتياجاته الجسدية بمفرده. على العكس من ذلك، يحتاج كل منا إلى الآخر من أجل تلبية هذه الاحتياجات، وبالتالي علينا أن نولي أهمية لمصالح / منافع بعضنا البعض. لا يمكن تدارك هذا الوضع بالعيش في عزلة والعيش مفرداً.”

وفقًا لهذا الفهم، الذي يعطي معنى للحياة ويمجد الحياة المشتركة، فإن القضية الأساسية هي التحول من الرغبة في المادة إلى الرغبة في إعطاء المعنى. لأن المادة هي أداة لتطور الروح. في عملية التطورهذه، من الضروري أن تكون في الخدمة، في التدفق. لأن العطاء والكمال هو جوهر الروح. بقدر ما توجد حاجة إلى الأكسجين للعيش، فمن الضروري لنا نحن البشر أن نساهم بشكل إيجابي في العمل / التدفق بالحب، وأن نخدم، ونجعل الحياة / العالم أفضل مما هي عليه، وإثرائه، والحفاظ عليه. في هذه المرحلة، هناك حاجة كبيرة لذلك  من أجل حياة مريحة وسعيدة. وفي هذا السياق، فإن السبيل إلى الحفاظ على صوت الضميرو القلب قويًا، دون ترك الخير فينا، دون اللجوء إلى أي شر رغم الظروف والأحداث التي تجبرالشر، يمر عبر عدل راسخ وروحانية راسخة. في هذا السياق، فإن تذكر حقيقتنا الإلهية -جوهرنا، الذي هو الحب- هو مفتاح كل شفاء. كلما اقتربنا من هذه الحقيقة، اقتربنا من قدرتنا الطبيعية على حماية كرامة الإنسان والعناية بالآخرين. بهذه الطريقة، يمكننا تحقيق صداقة/ رفقة حقيقية بشكل أفضل. بدون معرفة هذه الحقيقة والاعتراف بها ، لا يمكن تطبيق ما هو معروف ومتعلم بنجاح. لأن الحقيقة هي بوصلة الإنسان. لهذا السبب قيلت عبارة “ستعرف الحق والحق سيحررك” (يوحنا 8: 31).

كلما كانت مرآة قلب الشخص أكثر نقاءً ونظافة وسلسة، زادت سهولة فهمه وإدراكه للحقيقة. إلى هذا الحد، يمكنه التحكم في نفسه بسهولة أكبر بروح ضبط النفس. كلما زاد الشعور بالذات والحياة يطور ويرتقي. من يدري، ربما لأنه كان لديه مثل هذا الشعور، قال مار إسحاق الأنطاكي (ت: 491)، “الحقيقة أعلى من السلطة، والجهد أعلى من السلطة. العدل أيضا أعلى من القواعد والنظام.” لقد ترك لنا هذا القول كميراث بكل جمالياته.

على الرغم من صعوبات الحياة، إذا استمرت الحياة الاجتماعية بفهم يحتفي بكرامة الإنسان، وفقًا للقيم والفضائل الإنسانية، ومع تنشئة الحب والاحترام، فإن التحيز السلبي الذي يمكن رؤيته من وقت لآخر في الحياة المشتركة سوف تتحول تلقائيا إلى إيجابية. ولكن من المؤلم أن يؤدي الابتعاد من هنا إلى الاغتراب. هذا يخلق صعوبات لأشخاص مختلفين في المجتمع ومعتقدات مختلفة وهويات مختلفة وثقافات مختلفة. من الضروري أن تشعر، وتفهم، وتدرك، وتقرأ من أجل القضاء على مثل هذه المشاكل. في إشارة إلى الثروة العقلانية والتنبؤ بأن المعرفة هي مسؤولية، كتب مار يعقوب السروجي (451-521): “من يزرع الجهل يحصد البؤس. كلما زاد التعليم والتعاطي به، زاد ثراء العقل”.

في بعض الأحيان لفهم الحياة، من الضروري أن نحب الحياة، وأن نسمع الحياة، وأن نفكر في الحياة وأن نعيشها. على الرغم من أن الطريق إلى ذلك ضيقة ووعرة، إلا أنه من النجاح الكبير الدخول في طريق الحقيقة هذا بأنفاس الحب. إنها مساهمة كبيرة في الحياة والحياة المشتركة. لأن الحب هو نكهة وسحر الحياة. لذلك، الحياة بدون حب مملة ومنخفضة. إن الحياة التي يسقيها الحب تضفي الحيوية على عروق الحياة المشتركة والحيوية في أبعادها الاجتماعية. في مثل هذه البيئة، لا يمكن إحياء الظروف الضارة للانحيازوالسلبية.

لا ينبغي أن ننسى أن الجوانب الافتتاحية والاحتضان للحقيقة هي شكل من أشكال الإدراك القائم على التزامات الوعي الرحيم والإيثار. يستمد هذا المنطق قوته من الانضباط والثقافة. يؤكد على معرفة الذات والانضباط الذاتي. إنه يرى المناهج غير الواعية والمضللة التي تضر بالعالم الداخلي للناس مثل التلاعب وسوء المعاملة والاستغلال كشر أخلاقي وقسوة على الروح. مع  العلم أنه بدون الثراء الثقافي، لن تخدم الثروة المادية أي غرض آخر سوى إضافة أبعاد جديدة للإسراف. وهكذا، يكشف هذا الشكل من الإدراك عن صعوبات البقاء واقفينً على قدمين دون التماسك الأخلاقي والقيم الثقافية. لأن المسار الأخلاقي والثقافي الذي يعمل لصالح المجتمع هو طريق الإنسانية الذي يمهد الطريق للتحول والتطور الداخليين. بالنسبة لهذا، بغض النظر عن ارتفاع جبل المادية / الرغبة الشديدة / الأنانية ، فإن طريق الأخلاق والثقافة يمر من خلالها.

هذه البصيرة قيمة مثل الروتين اليومي، الأكل والشرب، التغذية. لا يجوز إخضاعها لمعاملة تعسفية. لا ينبغي تركها للممارسات غير المسؤولة. يجب أن نعرف ونتذكر أن أي شيء لا يبقى حياً في العالم الداخلي، لا يمكننا إبقائه حياً في العالم الخارجي. كما تم التأكيد عليه في المثل الهادف لمور إسحاق من نينوى (613-700)، الذي قال، “من يحكم على نفسه، لا يجد وقتًا ليحكم على الآخرين”، يمكن أن يحدث هذا إذا بدأ الشخص من نفسه، وعرف نفسه . وأنار روحه بالحقائق الإلهية. ومع ذلك، فليس من السهل تغيير الأنانية التي تُظلم العالم الداخلي، للتغلب على الغيرة التي تقتل الروح، والتخلص من قذائف الذات الزائفة، والرغبة في التخلص منها. على الرغم من أنها عملية صعبة وشائكة ومؤلمة، لا يمكن للإنسان العودة إلى جوهره، الشيء الرئيسي، روحه دون قراءة / قراءة كتابه. لا يستطيع أن يجد الكنوز والألغام المخبأة في جوهره. لكن يمكن لأي شخص أن يفعل ذلك. لأن الباب مفتوح لمن يقرع، والعون لمن يسأل.

يجب أن يكون معروفًا أنه بغض النظرعن الرتبة والموقع في سياق المعايير الاجتماعية، في ضوء ما قيل، فإن الجميع مسؤولون بشكل متساوٍ عن تطورهم الروحي والمدني. هذا المبدأ، الذي يجب الوفاء به مع إدراك النقص، يربط الجميع من الكبير إلى الصغير. لأنه عندما يتم مسح الممرات الداخلية وتوسيعها وملء الفراغات الداخلية، يتم تدفئة البرودة الداخلية، وتصبح الرحلة الخارجية أسهل. بفضل هذه الراحة، عندما تصبح حياتنا ذات مغزى، تتوقف الحياة عن أن تكون ميدانًا للنضال والمنافسة، وتتحول إلى رحلة مثيرة للاكتشاف والخدمة.

بيت القصيد هو حماية المعدات الأخلاقية وعدم فقدان القيم الإنسانية، أثناء التفكير في رحلة الحياة، وإنتاج الخدمة، والتركيزعلى حب الذات، واحترام الذات، وضبط النفس، وتقدير الذات، والتعاطف مع الذات، ولكن بدون هيمنة. في الخدمة التي يتم إجراؤها في عملية رد ما تم أخذه، إذا كان بإمكان الأشياء التي تم القيام بها أن تمس روح الشخص، إذا كان بإمكانه الوصول إلى تلك الروح؛ ما يتم التحدث به وكتابته وتقديمه إلى الحياة سيكون ذا قيمة  بنفس القدر. لأنه لا توجد وظيفة أكبر ولا مسؤولية أعظم من أن تكون ممثل الحب والعدالة الإلهية في العالم. نظرة جميلة، ابتسامة، كلمة يمكن أن تجعل الإنسان يعيش. نظرة سيئة، كلمة، سلوك قاس يظلم عالم الإنسان ويفطر قلبه. لأن أجمل ما في الإنسان هو قلبه وروحه. ذلك القلب وتلك الروح تسعيان دائمًا إلى التفاهم. هذا هو العمق الذي يقود الإنسان إلى نبله الحقيقي. الشخص الذي يتمتع بهذا النبل، مع إدراك أنه ليس متفوقًا على أي شخص، يسعى دائمًا إلى أن يكون متفوقًا على حالته / حالته السابقة.

في الختام، أود أن أقول إن السلم الاجتماعي / الانسجام / الاستقرار هو الاحترام الصادق لكرامة الإنسان والحقوق الناشئة عن هذه الكرامة؛ في هذا الاتجاه، يعتمد على تطوير وحدة متماسكة للمعنى. لأنه في نهاية اليوم سيدفن الجميع في تراب ضمائرهم. ما نعطيه للحياة، إيجابيًا كان أم سلبيًا، هو استثمار نقوم به في أنفسنا. مهما فعلنا، نفعله بأنفسنا. سيختبر الإنسان انعكاس الضوء المنبعث من نفسه.

 

ملفونو يوسف بكداش

رئيس جمعية الثقافة واللغة السريانية وادبها / ماردين

 

 

 

ܝܘܣܦ
إستثمارات جديدة في طور(جبل) إزلو

إستثمارات جديدة في طور(جبل) إزلو

تعود جذور تور إيزلو تاريخيًا إلى تاريخ الثقافة السريانية ولها طابع فريد. هذه الهضبة الجبلية هي من بين الأماكن المهمة جدًا للثقافة السريانية.

تساهم المباني الجديدة والترميمات والأنشطة الأخرى التي تم تنفيذها في السنوات العشر إلى الخمس عشرة الماضية على هذه الهضبة الجبلية، والتي تجلب الفرحة إلى العالم المتحضر بقراها السريانية المتجانسة والأديرة التاريخية، وتساهم  بشكل كبير في الحيوية الاجتماعية والاقتصادية والتفاعل الثقافي للجبل كمنطقة.

اسم “طورإيزلو” باللغة السريانية اشتقاق ويعني “جبل إيزلا”. وهي معروفة باللهجات المحلية باسم “باكوك”. تقع داخل حدود مديات ونصيبين.

لطالما استطعت أن أتذكر، فإن العمق التاريخي في قلب هذا الجبل قد أبهرني وأثارني كثيرًا. أود أن أعبر عن ذلك في حواري التاريخي مع هذا الجبل وفي أحلامي، يوجد العديد من المد والجزر.

لقرون، كانت الصورة الظلية الغامضة لهذا الجبل تتدفق إلى مكانة وجمال جغرافيتنا المحملة بالتاريخ. بنظرته المستاءة والراكدة من الألم،  ينشر ابتسامات الآمال الجديدة حوله، دون إخفاء جماله الطبيعي وتورطه مع التاريخ. في هذه الابتسامات، تختفي أحلام أطفال تور إيزلو الذين هاجروا إلى الدول الأوروبية. في نظره الصامت، يخفي ترقبهم المتحمس.

لأنه إذا كان مجتمع من الناس يعيش بعيدًا عن معناه التاريخي / جذوره الروحية، فسيضيق أنفاس الناس وستتزعزع وستعيش أفكارهم.بين المد والجزر. وهذا يوجه سعي الأفكارنحو الوطن. لأن الشخص الذي ضاقت مانا لا يستطيع أن يحقق السعادة الحقيقية بالعيش بعيدًا عن وطنه.

عند النظر إليها من منظور اجتماعي، فإن فوائد زيارة الوطن من الخارج كثيرة. خاصة إذا تحول هذا إلى ديمومة وساهم في أسس حياة جديدة ، فإن الفوائد متعددة الأبعاد. لأن زيارة المرء إلى أرضه هي تبادل ثقافي يحفظ المانا من التضييق ويغذي وينعش الروح. عندما تتحول إلى استثمارات دائمة، فإنها توفرفوائد اقتصادية للجميع ولكل شريحة. الاستثمارات في الوطن من أهم عوامل تعزيز الصداقة والتقارب والتفاعل والتنمية والتحول والتنمية الاقتصادية.

خلال زيارتي إلى أركاه- أووج قوي- في منطقة ماردين نصيبين اليوم (أي في 13 فبراير 2022)، استمتعت كثيرًا بأحلامي التي كانت تشهد المد والجزر. أصبحت سعيد. يبدو أن مباني القرية الجديدة، والمؤسسات الجديدة، والاستثمارات الجديدة لا تبقي الأمل على قيد الحياة فحسب، بل ترسم أيضًا رؤية المستقبل. بعد تحقيق مستوى معين من النجاح في مجال الأعمال في ألمانيا، وضع السيد: كوريّة جيل والسيد: موريس دال أسس استثمار جديد يسمى “مطعم إيزلا” في ممتلكاتهما الخاصة في أركاح ولمعرفة ما هو غامض وموقع رائع لمكان العمل الجديد هذا عن قرب. جعلني سعيدًا جدًا.

هذا الاستثمار، الذي بدأ بفكر كبير، وشجاعة كبيرة، وقفزة شجاعة، يحمل بدايات فريدة تتجاوزالمعاييرالمحلية. وفقًا لما قاله هذان الرجلان من رجال الأعمال السريان، يتم بناء المجمع الجديد كتعزية للحياة مع الميزات النظيفة المليئة بالأكسجين في “جبل إيزلو” – على قمة جبل بعيد.

ومن المتوقع أن يقدم هذا المطعم، الذي يتمتع بموقع بانورامي وإطلالة واضحة، مساهمة كبيرة في السياحة في ماردين عندما يتم تشغيله. حقيقة أنها ستفتح الباب أمام عمل جديد هي أيضًا مصدر فرح.

 

يبدو لي أن “الحضارة التي جلبتها نصيبين إلى العالم تولد من جديد في الأراضي الواقعة تحت شمس بيث نهرين، على قمم التاريخ الساطعة والهامسة لجبل باكوك، مع طعم ونكهة إيزلا”.

أهنئ رجلي الأعمال على مبادراتهما واستثماراتهما وأتمنى لهما التوفيق.

 

ملفونو يوسف بكداش

رئيس جمعية الثقافة واللغة السريانية وادبها / ماردين

 

ܝܘܣܦ
فعالية توقيع الكتاب

فعالية توقيع الكتاب

سنهتم، بالطبع، بالرفاهية المادية. ومع ذلك، يجب أن نعلم أن هذا وحده  / لا يمكن أن يحقق الهدف المنشود والتقدم والسعادة. المعنى / الازدهار / التنمية الثقافية أمر حاسم مثل الرفاهية المادية / الاقتصادية / الثروة. إذا لم يكن كذلك، فإنه غير ممكن.

في هذا السياق، تعد قراءة الكتاب استثمارًا شخصيًا مهمًا للغاية. إنه جهد إيجابي يوسع مجال المانا ويقوض الضمور العقلي. إنه أسلوب تغذية يمهد الطريق للتطور الفكري. يضيف معاني جديدة للحياة وإدراك الذات. لأن كل كتاب يفتح نافذة جديدة في عالم الفكر/ المعنى. ومن خلال تلك النافذة، يدخل الهواء النقي، وتدخل الأفكار الجديدة، وتدخل التفاهمات الجديدة. بهذه الطريقة، بينما يتغذى العقل بمعلومات جديدة، يتجدد ويتجدد الحب الذي هو نور الروح. تصبح طاقة الفضائل الموجودة في العالم الداخلي نشطة. يتم تنظيف المخلفات العقلية المتكلسة في البشر. تتم معالجة وشفاء الجوانب المرضية المتميزة والمهمشة في الفكر. يلف الكتاب الجرح من الداخل حتى يكون الشفاء بالخارج.

لأنه بالقراءة تتجدد الروح. كلما تتجدد الروح تصير جميلة وتنمو. ولكي يحدث هذا، يجب تحديث العالم العقلي باستمرار بمعلومات جديدة ومفيدة. إحدى طرق القيام بذلك هي الانخراط في الكتب.

لذلك، فإن حقيقة أن الرفاه المادي يجلب السلام للعالم الروحي يعتمد على الثراء الثقافي. بغض النظرعن ارتفاع جبل المادية / الأنانية /، فإن طريق الثقافة يمر عبرهم. بهذه الطريقة، يجب أن يكون الناس دائمًا على اتصال وثيق بالكتب من أجل معرفة وتطوير أنفسهم. يجب أن يطوروا ثقافة القراءة.

لطالما أتذكر، أحاطت الكتب روحي وغذتها. إنها تعطي معنى جديدًا لذهني.

بهذا الشعور حضرت البرنامج الافتتاحي لجمعية مديات طورعابدين للصحفيين والكتاب يوم 14 فبراير2022. لقد قضيت وقتًا ممتعًا للغاية مع عشاق الكتاب. قدمت كتابي السرياني والتركي الموقع لمن يرغب.

كان من المفيد جدًا بالنسبة لي تجديد الذكريات، وإسعاد الناس، والتواصل مع مديات، وتحية الحياة في ظل الكتب التي تنشر الروائح الطيبة في مهدنا الثقافي، مديات المميزة. كم هو قيّم  أن تكون قادرًا على إعطاء ابتسامات الأمل للمستقبل بجمال هذه البيئة التي أتوق إليها. لقد تقدمت في السن. لقد فتنت.

لهذا السبب، أتقدم بخالص الشكرلرئيس جمعية مديات طورعابدين للصحفيين والكتاب، السيد سليمان إيش، الذي نظم البرنامج الافتتاحي وجمع بعض المؤلفين والقراء في حدث توقيع الكتاب، وفريقه / وكل من ساهم في ذلك.

نرجو أن تكون الجمعية الجديدة والحانة الخاصة بها مفيدة ومفيدة لمديات لدينا. أتمنى لك التوفيق في عملك.

 

ملفونو يوسف بكداش

رئيس جمعية الثقافة واللغة السريانية وادبها / ماردين

ܝܘܣܦ
Süryani Kültüründe Özgünlükler ve Farklılıklar

Süryani Kültüründe Özgünlükler ve Farklılıklar

Süryani kültürüne göre, özgünlükler ve farklılıklar yaratılışın özüdür. Bu özün ana kaynağı ruhtur. Ruh, insanda ilahi yazılımın programıdır. Yenilenmeyi ve gelişmeyi sağlayan bu yazılım öğrenilirse ve iyi kullanılırsa, her şey daha rahat ve daha güzel olur. Çünkü ruh, insanın özünü oluşturur ve mutlak özgürlüğün kaynağına ulaştırır. Bu özü tanımadan ve öğrenmeden insanın kendini tanıması kolay değil. Bu özü keşfettiği ve anladığı kadar insan kendini tanıyabilir. Bu özü anladığı/kavradığı kadar insan yaşama dair farkındalığını geliştirebilir. Aksi halde kendi özüne yabancılaşır. Kendi özüne yabancı yazılımların/programların etkisi altına girer. Bu durum çok rağbet görüyorsa da, huzursuzluğa sevk etmektedir. Çünkü ruhun devrede ve işbaşında olmadığı bütün girişimlerin/çalışmaların bir bacağı devamlı eksiktir. Aklın ışığı olan bilginin ve ruhun ışığı olan sevginin ortaya çıkması için bilimsel/toplumsal bütün girişimlerde/çalışmalarda buna dikkat edilmesi hayati önem taşır. Bunu gözetmeyenler, önünde sonunda bir boşluğa düşmekten kurtulamazlar.

Bu hakikat, hikmet/bilgi sevgisiyle, bilme/bulma/olma yolculuğuyla ulaşılan bir menzildir. Bir şeyin özüne doğru, özünün, ruhunun kavranması için yapılan varoluşsal kazı çalışmasıdır. Özlü bir ifadeyle, bir şeyin özü, bozulmamış hâli, tabiatı, fıtratıdır.

Bu açıdan baktığımızda var oluşta, kâinatta, sosyal yaşamda aynılıkların/benzerliklerin değil, çoğulculuğu yücelten, görünen ve görünmeyen özgünlüklerin ve farklılıkların olduğunu görürüz. Toplumsal yaşamı devam ettiren bu değerler (özgünlükler ve farklılıklar), birbirimize muhtaç olmamızı isteyen ilahi sistemin tasarısı gereğidir. İnsan onurunu yücelten sosyal anahtarlar gibidirler. Adaleti ve hakkaniyeti gözettiğinde/özendirdiğinde diğer insani değerler kadar gerekli ve anlamlıdır.   

Bu bilinçle insana/mana dünyasına değer vermek, başkasını bir başka kendisi olarak görmeyi; o kişinin insan olma onurundan kaynaklanan temel haklara saygının bir gereğidir. Burada özgürlük ve özgünlük arasındaki denge hayati önem taşır. Çünkü farkındalık, özgürlük ve özgünlük arasında bir ışıktır. Farkındalık olmadan özün gürleşmesi ve farklılıkların gözetilmesi kolay değil. Bunu görmek için temiz kalplere ve saf bakışlara ihtiyaç vardır.

Esas hatırlanması gereken unutulan bu temel hakikattir. Asıl yaşam yolculuğuna buradan başlamak gerekir.

Çünkü hakikatte Sen, başka bir Ben’sin. Ben’se, başka bir Sen!

Sende yoksa bende olanı göremezsin. Bilemezsin!

Gerçek olan, güzel gören, var edendir.

Yani BEN, seni SEN yaparken, SEN de beni, BEN yapacaksın!

Ülkemiz/coğrafyamız seni, SEN yapan; beni, BEN yapan bu yaklaşımlara çok özlem duymaktadır. Su ve oksijen kadar!

Unutmamak gerekir ki; elması ELMAS yapan küçük parçalarıdır. Hiçbir değer tek başına oluşmaz. Onu değerli kılan diğer parçalarıyla bütünleşmesidir!

Eşiklerin öte tarafına ötelenen bu hakikate, tevazua, anlayışa, demokratik erdeme, samimiyete, sorumluluğa, sadakate, sadeliğe, barışa, disipline, özdenetim ruhuna, güçlü iradeye, sosyal olgunluğa, uyuma, gayretkeşliğe, çalışkanlığa, hakkaniyete, eşitliğe, özgünlüğe, özgürlüğe, proaktif yapıcı dile, aşırılardan kaçınmaya, dengeye, yüksek frekanslı duygulara ve tutarlı ahlaka sarılmadan hakikatin arzulanan yeni anlayışlara evirilmesi ve zihinleri dönüştürmesi zaman alacaktır.

Süryani kültürünün derinliklerinde hakikat konusuna dalınca, ‘‘İnsan, hak ve hakikate doğrulukla, yaratılanlara da ahlakla davrandığında insan olur’’  gerçeğiyle yüz yüze kalmamak mümkün değil. Çünkü hakikati kelimelerin büyüleyici çağrışımlarıyla anlatmaya çalışan, ürettikleriyle manevi yaralara merhem olan aziz Süryani malfonelerin/üstatlarının, kelam ve kalem erbaplarının, gönül doktorlarının hissiyatını anlamaya çalıştığımda, bu derin vurgularla/temalarla karşılaşıyorum.

O üstatların yazınsal üretkenliğine göre, insanın maddi-manevi yönden büyümesi, sorumluluk alanındaki cömertliğine ve çalışma disiplinine bağlıdır. Hizmet odaklı düşünceyi özümsemişse, insan onuruna değer verir. Böylece ruhtan güç alır. Yaşam enerjisi benliğinin içinden akar ve benliğini ışık içinde tutar. Hizmet odaklı düşünceyi şiar edinmemişse, ruhtan güç almadığı için yaşam enerjisi aleyhine döner, benliğe (egoya) yenilir. Hizmet odaklı düşünce, daha fazlasını alabilmek için alınanları hayata -olduğu gibi katıksız bir şekilde- geri vermeyi zorunlu kılar. Maddi-manevi alınan -(ve sahip olunan)- her şey alıkonulursa, cimrilik ve tembellik yapılırsa, o alınanlar durgunlaşır. Zamanla değerini kaybeder ve yoksullaşmaya neden olur. Su değirmeni, kullandığı suyu tutmaya başlarsa, çok geçmeden o durgun suyun içinde boğulur. Ancak su serbest akarsa, suyun yarattığı enerji değirmen için bir değer olur. Öğütülen undan herkes faydalanır. Aynı şey insan için de geçerlidir. İlahi iradenin bedava verdiklerini öz yarar için, başkalarının faydası için, bireysel ve toplumsal huzur için hayata değer olarak aktarması, hayata geri vermesi gerekir. Aksi takdirde su değirmeni gibi insan kendi suyunda boğulmaktan kurtulamayacaktır.

Hayatı anlama ve anlamlandırma çabalarında, yaşamın olmazsa olmazlarından birisi paylaşımdır. Bunun insanlar arasında yetkinleşmesi, hayatın karmaşası içinde çaresiz ve umutsuzca debelenmeyi önleyen sosyal formüllere kapı aralar. Bu nedenle, yaşama/insana hizmet eden bütün kurum ve kuruluşlar, insan organizmasındaki farklı organlara benzer. Yekdiğerini tamamlayan her bir organın kendine özgü işlevi yanında, diğerleriyle sarsılmaz bir uyum içinde çalışarak organizmanın devamlılığını sağlar. En küçük organdaki bir rahatsızlık nasıl bütün organizmayı etkiliyorsa, aynı şekilde sivil ve kamu kuruluşları arasındaki uyum/uyumsuzluk da ortak yaşamı etkiler.

Ancak bilinmelidir ki, bilgiyi eyleme geçirmedikçe, bilginin hiçbir faydası yoktur. Çünkü yapmak, kavrayışı bilgeliğe taşır; eylem de bilgiyi bilgeliğe dönüştürür. Ünlü Alman düşünür/yazar Goethe’nin dediği gibi, ‘‘Bilmek yeterli değil, uygulamak gerek; istemek yeterli değil, yapmak gerek.’’

Süryani edebiyatının/mistisizminin büyük ismi Nusaybinli Aziz Mor Afrem (MS 303-373) bunu şöyle vurgular:

‘‘Bedene ait organların her birinin diğer bir organın ihtiyacını karşılaması gibi, bu evrenin insanları da genel maslahat/yarar için tümel ihtiyaçları karşılamaktadır. O halde bizler, birbirimize muhtaç olduğumuz için sevinelim. Zira aramızdaki ahenk ve uyum bu durumun bir sonucudur. İnsanlar birbirlerine muhtaç oldukları içindir ki büyük olan, ileri gelenler, sıradan insanlara karşı herhangi bir mahcubiyet duymaksızın tevazuu durumuna geçerler. Böylelikle küçükler korkuya kapılmaksızın büyüklere yönelirler. Öyle ki benzer durumu bizler hayvanlarla olan münasebetlerde de görürüz ki, onlara muhtaç oluşumuz, onlara ilgi ve ihtimam içinde yaklaşmamızı gerekli kılmaktadır.’’

Konuya ilişkin Aziz Mor Baselius (MS + 378) da şöyle fikir beyan eder:

‘‘Çünkü hiçbirimiz kendi başına bedensel ihtiyaçlarını karşılayamaz. Bilakis her birimiz söz konusu ihtiyaçları karşılayabilmek adına bir başkasına ihtiyaç duyar ve bu yüzden birbirimizin maslahatlarına/yararlarına önem vermek durumundayız ki, bu durumu uzlete çekilmek ve tek başına yaşamakla gerçekleştirmek mümkün değildir.’’

Hayatı anlamlandıran ve ortak yaşamı yücelten bu anlayışa göre, esas mesele, maddenin alma arzusundan, mananın verme arzusuna yönelmektir. Çünkü madde, ruhun tekâmülü için bir araçtır. Bu tekâmül sürecinde akışın içinde, hizmet halinde olmak gerekir. Çünkü vermek ve tamamlamak ruhun özüdür. Yaşamak için oksijene ne kadar ihtiyaç varsa, biz insanların sevgiyle işleyişe/akışa pozitif katkı sunması, hizmet etmesi, hayatı/dünyayı olduğundan daha iyi yapması, zenginleştirmesi, devamlılık açısından hayati önemdedir. Gelinen noktada, rahat ve mutlu bir yaşam için buna çok ihtiyaç var. Bu bağlamda, içimizdeki iyiliği terk etmeden, kötülüğü zorlayan şartlara ve olaylara rağmen, hiçbir kötülüğe başvurmadan, vicdanların ve yüreklerin sesini güçlü tutmanın yolu, şaşmaz bir adaletten ve sağlam bir maneviyattan geçer. Bu bağlamda kendi ilahi hakikatimizi -sevgi olan özümüzü- hatırlamak bütün iyileşmelerin anahtarıdır. Bu hakikate yakınlaştıkça, insan onurunu koruyan, başkalarını kollayan doğal yeteneğimize daha çok yakınlaşırız. Bu şekilde gerçek arkadaşlığı/dostluğu/yoldaşlığı da daha iyi başarmış oluruz. Bu hakikati bilmeden, tanımadan, bilinenlerin, öğrenilenlerin başarıyla uygulanması mümkün değil. Zira hakikat insanın pusulasıdır. Onun için ’’Hakikati bileceksiniz ve hakikat sizi özgürleştirecektir’’ (Yuhanna 8: 31) sözü söylenmiştir.

İnsanın gönül aynası ne kadar saf, temiz, pürüzsüz ise, hakikati o kadar daha rahat anlayabilir, kavrayabilir. O kadar da özdenetim ruhuyla kendine daha rahat hâkim olur. Benlik ve yaşam algısı o denli gelişir ve büyür. Kim bilir belki böyle bir hissiyatta olduğu için Antakyalı Mor İshak (ö: 491) ‘‘Hakikat makamdan, gayret yetkiden üstündür. Adalet de, kurallardan ve düzenden kıdemlidir’’ sözünü tüm estetiğiyle bize miras bırakmıştır.  

Hayatın zorluklarına karşın, sosyal yaşam, insan onurunu kutsayan bir anlayışla, insani değerlere ve erdemlere yaraşır biçimde, sevgi ve saygının terbiyesiyle sürdürülürse, ortak yaşamda yer yer göze çarpan olumsuzluk önyargısı kendiliğinden pozitife dönüşecektir. Ancak acı vericidir ki, buradan uzaklaşma yabancılaşmaya neden olmaktadır. Bu da, toplumdaki farklı insanlara, farklı inançlara, farklı kimliklere ve farklı kültürlere sıkıntılar yaratmaktadır. Bu tür sıkıntıları gidermek için hissetmek, anlamak, tanımak, okumak gerek. Ussal zenginliğe işaret ederek bilginin sorumluluk olduğunu önceden öngören Suruçlu Mor Yakup (MS 451-521) şöyle yazar: ‘‘Cehalet eken, sefalet biçer. Eğitimle alışveriş çoğaldıkça, akıl zenginleşir.’’ 

Bazen hayatı anlamak için hayatı sevmek, hayatı duymak, hayatı düşünmek ve yaşamak gerekiyor. Bunun yolu dar ve engebeli olsa da, sevginin teneffüsleriyle bu hakikat yoluna girmek, büyük bir başarıdır. Hayata ve ortak yaşama büyük bir katkıdır. Çünkü sevgi hayatın tadı ve cazibesidir. Dolayısıyla sevgisiz hayat, donuk ve seviyesizdir. Sevginin suladığı hayat, ortak yaşamın damarlarına dirilik ve sosyal boyutlarına canlılık kazandırır. Böyle bir ortamda olumsuzluk önyargısının zarar verici koşulları ve koşullanmaları barınamaz ve hayat bulamaz.

Unutmamak gerekir ki, hakikatin açılımcı ve kucaklayıcı yönleri, merhametli farkındalığın ve diğerkâmlığın  yükümlülüklerine dayanan bir idrak biçimidir. Bu mantık, gücünü terbiyeden ve kültürden alır. Kendini bilmeye ve nefsi terbiyeye vurgu yapar. Manipülasyon, istismar, sömürü gibi insanın iç dünyasına zarar veren gayri vicdani aldatıcı yaklaşımları ahlaki kötülük ve ruha zülüm olarak görür. Kültürel zenginlik olmadan, maddi zenginliğin, savurganlığa yeni boyutlar kazandırmaktan başka bir amaca hizmet etmeyeceğini öğretir. Dolayısıyla bu idrak biçimi, ahlaki tutarlılığa ve kültürün değerlerine sahip olunmadan akışta kalmanın zorluklarını ifşa eder. Çünkü toplumun hayrına işleyen ahlak ve kültür yolu, içsel dönüşüme ve gelişime zemin hazırlayan insaniyet yoludur. Onun için maddiyatın/nefsaniyetin/bencilliğin dağı ne kadar yüksek olursa olsun, ahlakın ve kültürün yolu onların üzerinden geçer.

Bu kavrayış, günlük rutinler, yeme-içme, beslenme kadar değerlidir. Gelişigüzel keyfi muameleye tabi tutulmamalıdır. Sorumsuz uygulamalara terk edilmemelidir. Bilinmeli ve unutulmamalıdır ki iç dünyada yaşatılmayan hiçbir şey, dış dünyada yaşatamayız. ‘‘Kendini yargılayan, başkasını yargılamaya vakit bulamaz’’ diyen Ninovalı Mor İshak (613-700)’un anlamlı deyişinde vurgulandığı üzere, bunun olabilmesi, insanın kendinden başlamasına, kendini tanımasına, kendini bilmesine, ruhunu ilahi hakikatlerle aydınlatmasına bağlıdır. Ancak iç dünyayı karartan bencilliği dönüştürmek, ruhu katleden kıskançlığı yenmek, sahte benliğin kabuklarını atmak, onlardan kurtulmayı istemek kolay değil. Zor, dikenli, sancılı bir süreç olsa da, insan kendi kitabını okumadan/okuyamadan özüne, asıl olana, ruhuna dönüş yapamaz. Özünde saklı olan hazineleri ve madenleri bulup çıkaramaz. Fakat her isteyen bunu başarabilir. Çünkü kapı çalana açılır, yardım ise isteyene verilir.

Bilinmelidir ki sosyal ölçütler bağlamında makam ve mevki farkı olmaksızın, bu anlatılanların ışığında herkes kendi manevi ve medeni gelişiminden aynı oranda sorumludur. Eksikliğin farkındalığıyla yerine getirilmesi gereken bu prensip, büyükten küçüğe herkesi bağlar. Çünkü içsel yollar temizlendikçe, genişletildikçe, içsel boşluklar dolduruldukça, içsel soğukluk ısıtıldıkça, dışsal yolculuk daha da kolaylaşır. Bu kolaylık sayesinde hayatımız anlamlı hale geldiğinde hayat bir mücadele ve rekabet alanı olmaktan çıkar, heyecanlı bir keşif ve hizmet yolcuğuna dönüşmüş olur.

Bütün mesele yaşam yolculuğunda seyre dalarken, hizmet üretirken, üstünlük/bilgiçlik taslamadan, öz sevgiye, öz saygıya, öz denetime, öz değere, öz şefkate odaklanarak ama tahakküme kaçmadan, ahlaki donanımları korumak, insani değerleri kaybetmemektir. Alınanları geri verme sürecinde yapılan hizmette, o yapılanlar insanın ruhuna dokunabilirse, o ruha ulaşabilirse; dilden dökülen de, yazıya işlenen de, hayata sunulan da aynı şekilde değerli ve anlamlı olacaktır. Çünkü ilahi sevginin ve adaletin dünyadaki temsilcisi olmak kadar büyük bir iş ve büyük bir sorumluluk yoktur. Güzel bir bakış, bir tebessüm, bir söz insana can katar. Kötü bir bakış, bir söz, ağır bir davranış insanın dünyasını karartır, kalbini kırar. Çünkü insanın en güzel varlığı kalbidir, ruhudur. O kalp ve o ruh her daim anlayış ister. İşte, insanı gerçek soyluluğuna ulaştıran bu derinliktir. Bu soyluluğa sahip insan, kimseden üstün olmadığının bilinciyle, devamlı önceki halinden/durumundan daha üstün olmaya gayret ve çabası içinde olur. 

Sonuç olarak demem o ki, toplumsal huzur/uyum/istikrar, insan onurunun ve bu onurdan doğan hakların samimi bir şekilde gözetilmesine; bu doğrultuda tutarlı bir anlam bütünlüğünün geliştirilmesine bağlıdır. Çünkü günün sonunda herkes vicdanının toprağına gömülecektir. Olumlu-olumsuz hayata ne veriyorsak, kendimize yaptığımız bir yatırımdır. Ne yapıyorsak, kendimize yapıyoruz. İnsan kendisinden çıkan ışığın yansımasını yaşayacaktır.

Yusuf Beğtaş

Süryani Dili-Kültürü ve Edebiyatı Derneği Başkanı / MARDİN

ܝܘܣܦ
الدفء الداخلي والنجاح

الدفء الداخلي والنجاح

في هذه الأيام التي تحيط بها البرودة المعروفة لفصل الشتاء ونشعرببرودة العالم الخارجي بعمق، متذكيربصحة الكلمات الموجزة التي تقول “العمل مرآة الإنسان” و“الشخص السائر على الدرب وصل” وربما من خلالها قد تدفأ عوالمنا الداخلية  .               

أنا أكتب بالمسؤولية والشعور بالقدرة على المساهمة في هذا، أي في تدفئة عالمنا الداخلي، حتى ولو بشكل  قليل.

تتشكل الحياة الواقعية بقوانين روحية غير مرئية ولكنها موجودة. لأن الإنسان يتحول إلى كل ما يطعمه في عالمه الداخلي. الثروة النبيلة هي ثروة القلب. أعظم ثروة للإنسان هي معداته التي تعطي الأولوية للاتساق الأخلاقي. إنه استثمار في المعرفة / الحكمة التي تسعى إلى الخير.

مثلما لا يُقبل الجهل بالقانون / الدساتير القانونية كعذر أمام القاضي، فإن نقص الوعي بالحقائق الإلهية / القوانين الروحية التي تشكل الحياة الواقعية ليس عذراً لأحد. إنه ليس عذرا. هذا النقص في الوعي يؤثر على كل شيء في الحياة. يدفعنا الافتقار إلى هذا الوعي إلى الغوص والتعمق في مهنة تفيدنا. هذا الاستحواذ، الذي ينقي أرواحنا من غبار الحياة اليومية، هو عمل جيد للغاية. هذا الاستحواذ يشفينا ويطورنا. إنها تتحرك إلى الأمام. يضيف العمق والنضج. والعكس صحيح (أي عدم الوعي بالقوانين الروحية) هو التخبط والتسويف. هذا يستهلك طاقتنا باستمرار. إنه يفسد صحتنا. دائما يتركنا متقهقرين.

في حين أن العالم الخارجي المادي (البراني) بارد، يجب أن يكون العالم الداخلي الروحي (الجوّاني) دافئًا. يجب أن يبقى دافئاً. هناك طرق مختلفة لتسخين العالم الداخلي وتدفئته. أحدها هو إدراك / إدراك حقيقة المرء. إنها القدرة على النظر إلى نفسه وإلى الحياة بالنورالحقيقي للمعرفة الإلهية. الشخص الذي يمكنه تحقيق ذلك يكون قادرًا على تدفئة وإضاءة برودة عالمه الداخلي بشكل أكثر راحة.

الكلمات التالية التي قالها السياسي البريطاني Benjamin Disraeli بنيامين دزرائيل في التعبيرعن الفرح في هذا السياق لها معاني عميقة: “أعظم لطف يمكنك أن تفعله مع أي شخص هو أن تجعله يكتشف ويكشف ما لديه ، وليس ما لديك”.

يقول المثل الهندي أيضًا في سياق الوضع الاجتماعي والحالة الإنسانية: “لا يوجد شيء نبيل في التفوق على إنسان آخر. النبل الحقيقي هو أن تكون متفوقًا على نفسك السابقة “.

لأنه عالم المعنى الداخلي هو الذي يبقي الناس على قيد الحياة. الحب والاحترام والنوروالمعرفة والوعي والتنوير والأخلاق والفضيلة والمونولوج والحوار والتواصل والتفاعل في هذا العالم أمور حاسمة للغاية في حياة الإنسان. إذا تم تهوية الغرف المادية والعاطفية والعقلية والروحية في هذا العالم بمبادئ المثابرة والتصميم، ومضاءة بقوة الإرادة، فإن الأصالة والحرية تنبض بالحياة. لتقوي روح ضبط النفس. يتعلق الأمر بالحياة. بالتهوية  وهذا بعد الجهد والكدح اللازمين تتفتح أبواب النجاح الذي يرغب فيه المرء..

يمكننا أن نستمر في محاربة برودة (مشاكل) الخارج مع رفاقنا إلى حد ما. إذا ذكرنا أنفسنا بأن رفاقنا سيغادروننا يومًا ما، إذا وضعنا هذه الاحتمالية في الاعتبار، إذا تدربنا / أعدنا أنفسنا وفقًا لذلك ، فلن نشعر بخيبة أمل ويمكننا التعامل مع نزلات البرد والمشاكل بشكل أفضل. يمكننا بسهولة تحويلها إلى إيجابيات. لأن الفرع قد ينكسر يوما ما. إن أجنحتهم هي التي لن تسقط الرجل. إنه دفء العالم الداخلي. إنها معدات داخلية.

هل تعرف قصة طائر السيمورغ، الذي سيلهم الناس ويجعلهم يدركون أن كل رحلاته هي في الواقع رحلته الخاصة؟

أعتقد أنه سيكون من المفيد للغاية اقتباس هذه القصة ذات المغزى:

“بحسب الأسطورة، فإن طائر السيمورغ، الذي يحظى بإعجاب الطيور وهو حاكم كل الطيور، يعيش على قمة جبل قاف ويعرف كل شيء. كانت جميع الطيور تؤمن بحكمة سيمورغ، وعندما ساءت الأمور، ظنوا أن سيمورج سينقذهم وانتظروه.

لكن من الغريب أنه لم ير أي طائر؛ طائر السيمورج هذا من قبل. عندما لم يظهر طائر السيمورغ في أي مكان، فقدت الطيور الأخرى الأمل.

حتى عثر أحد الطيور على ريشة من جناح سيمورج في بلد بعيد. بعد العثور على الريشة،  قررت جميع الطيور التي تؤمن بوجود السيمورغ أن تجد السيمورغ وتطلب منه المساعدة في الأمور التي حدثت بشكل خاطئ..

ومع ذلك، للوصول إلى جبل قاف، كان عليهم عبور سبعة وديان قاسية وصعبة. كان من الصعب عبور هذه الوديان السبعة لدرجة أن العديد من الطيور ضاعت على هذا الطريق.

الوادي الأول هو “وادي الرغبة”، حيث يوجد كل ما تريده الطيور.

تنبهر الطيور بكونها مالكة كل شيء تريده هنا وتضيعه.

الوادي الثاني هو وادي الحب، حيث كانت عيون الطيور مغطاة بالضباب وقد أخطأوا في الأشكال التي رأوها على أنها طيور أو بجعات.

هنا، جرفت العديد من الطيور جمال الدراج والبجع الذي رأوه، وعانوا من خسائر كثيرة.

الوادي الثالث هو وادي الجهل حيث يبدو كل شيء جميل للعيون.

أصيبت بعض الطيور بقسوة أثناء مرورها من هنا. بدأت هذه الطيور في عدم الاهتمام بأي شيء ، ولم يفكروا ما لم يهتموا، ونسوا ما لم يفكروا. حتى أنهم نسوا السيمورغ، التي انطلقوا من أجله. لقد فقدوا أيضًا الكثير أثناء مرورهم عبر هذا الوادي.

الوادي الرابع هو وادي الكفر، حيث يعتقدون أن طريقهم لا طائل منه ولا طائل من ورائه.

بدأت بعض الطيور تعتقد أنها لن تجد السيمورج هنا وأنهم سيموتون عبثًا على هذا الطريق. ظنوا أنهم ذهبوا كل هذا الطريق من أجل لا شيء وعادوا.

لقد فُقدوا مرة أخرى.

الوادي الخامس هو وادي العزلة، حيث يشعرون بالوحدة.

من ناحية أخرى، بدأت بعض الطيورتشعر بالوحدة أثناء مرورها عبرهذا الوادي وفقدت طريقتها في الحركة. ذهبوا للبحث عن أنفسهم وأصبحوا طعامًا للحيوانات الكبيرة. لقد فُقدوا هنا أيضًا.

كان الوادي السادس هو وادي الكثيب، حيث انتشرت الشائعات حول السيمورغ.

خلال الرحلة، انتشرت شائعة من الطائر الخلفي إلى الطائر الأمامي. لقد اعتقدوا أن السيمورج لم يكن موجود بالفعل، وأنه كان مجرد شائعة وأنه من غير المجدي بالنسبة لهم الرحيل، فقد استسلموا في طريقهم وعادوا. في هذا الوادي ،ولقد فقدوا الكثير من الأرقام وخسروا.

وكان الوادي السابع هو وادي الأنا ..

عندما وصلوا إلى هذا الوادي، بدأ كل طائر يلعب على وتر مختلف. لم يعجب أحدهما بجناح الآخر، وبدأ الآخر يدعي أنه يعرف كل شيء وقالوا إنهم يسيرون في المسار الخطأ. كلهم قالوا شيئًا مختلفًا وحاولوا إقناعهم بأن ما قالوه صحيح وأن يكونوا قادة. حتى عبروا هذا الوادي، استمروا في سحق بعضهم البعض للوصول إلى المقدمة بسبب أنانيتهم. لقد فُقدوا هنا أيضًا.

تتالت الخسارات، ووصلوا أخيرًا إلى جبل قاف، ولم يبق منهم سوى ثلاثين طيرًا. عندما وصلت هذه الطيور الثلاثين، التي كانت قادرة على عبور الوديان التي يصعب عبورها، إلى العش، قاموا بحل اللغز. لم يكن هناك طائر سيمورج حيث ذهبوا.

لكن هل مثل هذا الطائر موجود بالفعل؟ أم أنهم يعانون من أجل لا شيء؟ حسنًا، هل ضحوا من أجل العناد؟

كان طائر السيمورغ الذيا يبحثون عنه هم أنفسهم …

في اللغة الفارسية، تعني كلمة “si” ثلاثين وتعني “murg” طائر. هؤلاء الثلاثين طائرًا، الذين وصلوا إلى نهاية رحلتهم، تعلموا أنهم ما يبحثون عنه هم أنفسهم “.

هذه القصة تخبرنا بالضبط. ما يصل إلى مركز حياتنا.

عندما يحدث شيء لنا، علينا أن نبحث عن أنفسنا ونجد أنفسنا، وليس شخصًا آخر. يجب أن نطلب المساعدة من أنفسنا، وليس من الآخرين.

أجد أنه من المفيد تذكيرهم بوعيهم والحفاظ على وعيهم في الاعتبار في رحلة الحياة.

وكما قال الكاتب الشهير Paulo Coelho باولو كويلو: “حتى لو كان الشخص الذي يغادر المكان قيماً للغاية بالنسبة لك، أغلق الباب؛ دع من يبقون بالداخل لا يبردوا..

ويواصل ما يلي عند تقييم الإنسان؛ “الأشخاص الذين أخطأت في تقديرهم ليسوا مضيعة للوقت، فهم مدرّسون لإدراك الشخص المناسب.”

نعم، إذا أردنا أن تكون غدنا أكثر إرضاءً وذا مغزى، فيجب أن ندفن الأمس في التربة المحفورة بعد أن اكتسبنا الدروس والخبرات اللازمة. يجب أن ندفنها حتى تزدهر غدًا أكثر. دعها تزدهر أكثر. لدرجة تكوّن الربيع. والجميع سيستمتع باليمن والبركات!

 

 

ملفونو يوسف بكداش

رئيس جمعية الثقافة واللغة السريانية وادبها / ماردين

 

 

ܝܘܣܦ
القنصل السويسري العام في زيارة لماردين

القنصل السويسري العام في زيارة لماردين

استضفنا جوليان ثوني، القنصل العام السويسري المقيم في اسطنبول، في ماردين في الفترة من 7 إلى 8 فبراير 2022. وقمنا بجولة فيها قدر الإمكان. لنستشعر روح ماردين.

https://www.facebook.com/683934726/posts/10160073253549727/

ليس ما نتعلمه من ذلك المكان / الحياة هو من سيثري المكان الذي نعيش فيه. الشيء الرئيسي هو أن معاني / قيم هذا المكان / الحياة في عالمنا الداخلي سوف تكشف لنا ذلك. تلك هي المسؤوليات المفروضة علينا. عندما نتحمل هذه المسؤولية، سنشعر ونرى “أهمية التفكير الكافي لإحراز تقدم” من أجل التخلص من السلبيات الحالية التي تسبب التشاؤم.

وذلك عندما نكتسب القدرة على تطوير تدابير / وصفات طبية ضد سلبيات التفكير الكافي للبقاء على قيد الحياة.

وبعد ذلك سيكون من السهل فهم أن معنى / رضا الشخص عن الحياة لا يأتي من المادية / المال، ولكن من الخدمة التي ينتجها للمجتمع (والآخرين) بشكل عام. لأن المصالح الفردية دائمًا ما تكون مخفية لصالح العام / الكل. تمامًا مثل فائدة العصا في الكرمة.

في هذا السياق، يذكر الفيلسوف الألماني الشهيرMax Ferdinand Scheler  ماكس فرديناند شيلر (1874-1928) ما يلي: “كل أمة هي مياه توحد وتختلط مع التدفق الحضاري العظيم. تأتي بشيء من نفسها؛ ولكن إذا كانت لا تعرف كيفية إضافته إلى التدفق العظيم، فلن يحدث شيء. لمواكبة التدفق الحضاري يعني معرفة جميع منتجات الأفكار والتثاقف معها ، حتى النقطة التي تتداخل فيها معها.”

لا ينبغي أن ننسى أن الجهود المادية / الاقتصادية والروحية / الثقافية هي ركائز تكمل بعضها البعض. إذا كان أحدهما غير موجود، يبقى الآخر غير مكتمل و ذي عرج.

ومع ذلك، عندما نلاحظ هذين المجهودين في تدفق الحياة، عندما نحاول تحقيق هذين المجهودين، عندما نصبح أكثروعياً بالبركات التي لدينا، فإننا نفهم قيمة الحياة أكثرونبدأ في العيش بمعنى أوسع. من المنظور. يؤدي هذا إلى تغيير حياتنا بطريقة إيجابية.ِ

لأنه عندما نفهم بشكل أفضل ونقدر الخير / الجمال / القيم في حياتنا، فإن تلك القيم / الخير / الجمال ستزداد أكثر. كما أننا نكسب أكثر ماديا وروحيا.

لأنه عندما نفهم بشكل أفضل ونقدر الخير / الجمال / القيم في حياتنا، فإن تلك القيم / الخير / الجمال ستزداد أكثر. كما أننا نكسب أكثر ماديا وروحيا.

يرجى الاطلاع على الرابط المحدد للصور :

https://www.facebook.com/683934726/posts/10160073253549727/

 

مع احتراماتي

ملفونو يوسف بكداش

رئيس جمعية الثقافة واللغة السريانية وادبها / ماردين

ܝܘܣܦ
تَعَالَوْا إِلَيَّ يَا جَمِيعَ الْمُتْعَبِينَ وَالثَّقِيلِي الأَحْمَالِ، وَأَنَا أُرِيحُكُمْ.” (مت 11: 28).بقلم يوسف بكتاش بالسرياني

تَعَالَوْا إِلَيَّ يَا جَمِيعَ الْمُتْعَبِينَ وَالثَّقِيلِي الأَحْمَالِ، وَأَنَا أُرِيحُكُمْ.” (مت 11: 28). بقلم يوسف بكتاش بالرسرياني
ܬܘ ܠܘܬܝ

ܝܘܣܦ
Sorumluluk Alın

Sorumluluk Alın!

Vaktiyle her türlü maddi imkâna sahip olmasına rağmen can sıkıntısından, hayatın yaşanmaya değmez olduğundan yakınan bir prens varmış. Kardeşleri, arkadaşları gezer, ava gider, eğlenirken o odasına kapanır, sürekli düşünürmüş.

Oğlunun bu haline hükümdar babası çok üzülüyormuş. Bir gün hükümdar, ülkesinin en bilge kişisini sarayına çağırtıp ona oğlunun durumunu anlatmış ve buna bir çözüm bulmasını istemiş. Bunun için bilgeye bir hafta mühlet vermiş. Bir hafta içinde bir çare bulamazsa bunun hayatına mal olabileceğini de hatırlatmış.

Yaşlı bilge üç beş gün düşünüp taşınmış; aklına hiç bir çözüm gelmemiş. “En iyisi buralardan kaçıp gideyim. Ancak canımı böyle kurtarırım!” demiş.

Üzgün, dalgın bir şekilde ülkeyi terk ederken, bir köyün yakınında, koyunlarını, keçilerini otlatan küçük yaşta bir çobana rastlamış. Onunla oturmuş biraz dertleşmiş. Kendini dinleyen küçük çoban Bilgeye:

“Amca şu hayvanlarıma biraz göz kulak oluver de, ben de şu görünen köyden yiyecek bir şeyler alıp geleyim, bugün yanıma yiyecek almayı unutmuşum.” der.

Bilge de zevkle kabul eder.

Bilge, kafası, karşılaştığı olaylarla meşgul bir halde hayvanlara göz kulak olurken, aksilik ya, bir keçi yavrusu kenarında oynamakta olduğu uçurumdan aşağı yuvarlanıverir. Aşağı inmesine inecek fakat oldukça tehlikeli bir uçurum. Kendi hayatı da tehlikeye gireceğinden korkar.

Bilge küçük çobana verdiği sözü doğru dürüst tutabilmek için oğlağı kurtarmaya karar verir. Bu amaçla uçurumun dibine iner. Önce oğlağı sırtına bağlar, sonra tırmanmaya başlar. Birkaç tırmanma başarısızlıkla sonuçlanır; ama bilge yılmadan yukarı çıkmaya uğraşır. Epey zahmet çektikten sonra keçi yavrusunu yukarı çıkarmayı başarır.

Küçük dostuna verdiği sözü tutabilmek, bunun için de oğlağı uçurumdan çıkarmak bir süre kafasını öyle meşgul etmişti ki, kendini bu işe o kadar vermişti ki, başından geçmekte olan olayı, canını kurtarabilmek için ülkeyi terk etmekte oluşunu unutur.

Bu durum onun kafasında bir şimşek çakmasına sebep olur.

Şöyle düşünür: “Bir kimse ciddi olarak bir işle meşgul olur, bir girişimde bulunup onu başarı ile sonuçlandırmak arzusu benliğini tam olarak kaplarsa, o kimse için can sıkıntısı, eften püften olayları kafasına takmak diye bir şey söz konusu olamaz.” Bu gerçek, herkes ve dolayısıyla hükümdarın oğlu için de geçerlidir.

Bilge artık kaçma fikrinden vazgeçip hemen geri döner ve hükümdarın huzuruna çıkarak şu çözümü sunar:

“Hükümdarım, eğer oğlunuzun can sıkıntısından kurtulmasını, hayata bağlanmasını istiyorsanız ona bir sorumluluk yükleyin. Zamanını kaplayıcı bir meşguliyet verin. Can sıkıntısının, yaşamaktan şikâyet etmenin ana sebebi başıboşluktur. Oğlunuza yükleyeceğiniz sorumluluk ne derece ciddi, sonucu ne derece ağır olursa, kendini o ölçüde can sıkıntısından kurtaracak, yaşama mücadele ve azmi o derece artacaktır.” der.

Bilge küçük çobanın emanet ettiği hayvan sayesinde hayatını kurtulur. Hem de iyi bir hayat dersi yaşayarak alır.

Tembellik, insanın hayatında yakalanacağı en kötü davranış hastalığıdır. Bazen tevekkülü tembellik olarak algılayanlar büyük bir hataya düşerler. İnsanın boş durması sağlığını olumsuz etkiler. Toplumsal hastalıkların birçoğu tembellikten oluşur, yayılır.

Evrene şöyle bir göz attığımızda hiçbir şey durmaz, hepsi hareket halindedir.

Bu nedenle tembellik yasaklanmış, çalışma ibadet olarak görülmüştür.

Alıntıdır

ܝܘܣܦ
İçsel Sıcaklık ve Başarı

İçsel Sıcaklık ve Başarı

Kış mevsiminin bilinen soğuğuyla iç içe olduğumuz, dış dünyanın soğukluğunu derinden hissettiğimiz bu günlerde ‘‘iş, insanın aynasıdır’’ ve ‘‘yoldan giden yorulmaz’’ diyen veciz sözlerin doğruluğunu hatırlatmak, belki içsel dünyamızın ısınmasına neden olacaktır.

Bir nebze de olsa, buna yani içsel dünyamızın ısınmasına katkı sunabilmenin sorumluluğu ve hissiyatıyla yazıyorum.

Gerçek yaşam, gözükmeyen ama var olan ruhani yasalara göre şekilleniyor. Çünkü insan iç dünyasında kendisini neyle beslerse ona dönüşür. Asil zenginlik gönül zenginliğidir. İnsanın en büyük serveti de ahlaki tutarlılığı önceleyen donanımlarıdır. İyiliği gözeten bilgiye/bilgeliğe olan yatırımıdır.

Hukuksal yasayı/yasaları bilmemek hâkim karşısında nasıl özür kabul edilmiyorsa, gerçek yaşamı şekillendiren ilahi gerçeklerin/ruhsal yasaların farkındalık eksikliği de hiç kimse için özür değildir. Mazeret gerekçesi değildir. Bu farkındalık eksikliği yaşamdaki her şeyimize etki yapar. Bu farkındalığın eksikliğine varmak, bize iyi gelen bir uğraşın içine dalmamıza ve orada derinleşmemize neden olur. Ruhumuzu gündelik hayatın tozlarından temizleyen bu uğraş, çok iyi bir meşguliyettir. Bu meşguliyet bizi iyileştirir, geliştirir. İleriye taşır. Derinlik ve olgunluk kazandırır. Öbür türlü (yani ruhsal yasaların farkındasızlığı)  debelenme ve oyalanmadır. Bu da devamlı enerjimizi tüketir. Sağlığımızı bozar. Bizi hep geride bırakır. 

Fiziksel dış dünya (dışarı) soğuk olunca, ruhsal iç dünya (içeri) sıcak olmalıdır. Sıcak tutulmalıdır. İç dünyayı ısıtmanın ve ışıtmanın farklı yolları var. Bunlardan birisi insanın kendi gerçekliğinin farkına varabilmesidir/varmasıdır. Hem kendine, hem hayata ilahi bilginin hakiki ışığıyla bakabilmesidir/bakmasıdır. Bunu başarabilen insan, kendi iç dünyasının soğukluğunu daha rahat bir şekilde ısıtabilmekte ve ışıtabilmektedir.

İngiliz siyasetçisi Benjamin Disraeli’nin bu bağlamda meramı dile getiren şu sözü derin anlamlar içerir: ”Bir insana yapabileceğin en büyük iyilik, ona kendi sahip olduklarınızı değil, ona sahip olduğu şeyleri keşfetmesini ve açığa çıkarmasını sağlamaktır.’’

Bir Hint atasözü de sosyal konum ve insani haller bağlamında şöyle der: ‘‘Diğer bir insandan üstün olmanın hiçbir soylu tarafı yoktur. Gerçek soyluluk daha önceki halinden üstün olmaktır.’’

Çünkü insanı ayakta tutan içsel mana dünyasıdır. Bu dünyadaki sevgi, saygı, ışık, bilgi, farkındalık, aydınlık, ahlak, erdem, monolog, diyalog, iletişim, etkileşim insanın yaşamında çok belirleyicidir. Bu dünyanın fiziksel, duygusal, zihinsel, ruhsal odaları azim ve kararlılığın disiplinleriyle havalandırılırsa, irade gücüyle ışıklandırılırsa, özgünlük ve özgürlük yaşam bulur. Özdenetim ruhu güçlenir. Hayat bulur. Nefes alır. Bu da, gerekli emek ve çabalardan sonra, insana arzuladığı başarının kapılarını aralamaktadır.

Dışarının soğuğuyla (sorunlarıyla) mücadele etmeyi yoldaşlarımızla bir yere kadar sürdürebiliriz. Yoldaşlarımızın bir gün bizi terk edeceğini kendimize hatırlatırsak, bu ihtimali aklımızdan çıkarmazsak, kendimizi buna göre yetiştirirsek/hazırlarsak, hayal kırıklığı yaşamaz, soğuklarla, sorunlarla daha iyi başa çıkabiliriz. Onları daha rahat pozitife dönüştürebiliriz. Çünkü dal bir gün kırılabilir. İnsanı yere düşürmeyecek olan kendi kanatlarıdır. İçsel dünyanın sıcaklığıdır. İçsel donanımlarıdır.

İnsana ilham olacak ve yaptığı bütün yolculukların aslında kendisine olan yolculuğu olduğunu fark ettirecek Simurg’un hikâyesini bilir misiniz?

Bu çok anlamlı hikâyeyi alıntılayarak aktarmanın büyük fayda sağlayacağına inanıyorum:

“Efsaneye göre, kuşların hayran olduğu ve bütün kuşların hükümdarı olan Simurg kuşu, Kafdağı’nın zirvesinde yaşar ve her şeyi bilirmiş. Bütün kuşlar Simurg’un bilgeliğine inanır, işler ters gittiğinde ise Simurg’un kendilerini kurtaracağını düşünüp onu beklerlermiş.

Fakat gariptir ki hiçbir kuş bu Simurg kuşunu daha önce görmemiş. Simurg hiçbir yerde görünmeyince diğer kuşlar da iyice umudunu kesmişler.

Ta ki kuşlardan biri uzak bir ülkede Simurgʻun kanadından bir tüy bulana kadar. Tüyü bulduktan sonra Simurgʻun varlığına inanan bütün kuşlar, Simurg’u bulmaya ve yolunda gitmeyen şeyler için ondan yardım istemeye karar vermişler.

Ancak Kaf Dağı’na ulaşmak için yedi dipsiz ve zor vadiyi geçmeleri gerekiyormuş. Bu yedi vadiyi geçmesi o kadar zormuş ki, bir sürü kuş bu yolda kaybolmuş.

Birinci vadi, kuşların isteyeceği her şeyin olduğu “İstek Vadisi’.

Kuşlar burada istediği her şeyin sahibi olabilmenin büyüsüne kapılmış ve kaybolmuş.

İkinci vadi, kuşların gözlerinin sisle kaplandığı ve gördükleri şekilleri birer sülün veya kuğu sandıkları Aşk Vadisi.

Burada birçok kuş, gördükleri sülünlerin ve kuğuların güzelliğine kapılmışlar ve bir sürü kayıp vermişler.

Üçüncü vadi, her şeyin gözlerine güzel göründüğü Cehalet Vadisi.

Buradan geçerlerken bazı kuşları bir vurdumduymazlık almış. Bu kuşlar hiçbir şeyi önemsememeye başlamış, önemsemedikçe düşünmemiş, düşünmedikçe unutmuşlar. Uğruna yola çıktıkları Simurg`u bile unutmuşlar. Bu vadiden geçerken de epey bir kayıp vermişler.

Dördüncü vadi, gittikleri yolun amaçsız ve anlamsız olduğunu düşündükleri İnançsızlık Vadisi.

Bazı kuşlar burada Simurg’u bulamayacaklarını ve bu yolda boş yere öleceklerini düşünmeye başlamışlar. O kadar yolu boşuna gittiklerini düşünüp geri dönmüşler.

Yine kayıp vermişler.

Beşinci vadi, kendilerini yalnız hissettikleri Yalnızlık Vadisi.

Bazı kuşlar ise tam bu vadiden geçerken kendilerini yalnız hissetmeye başlamış ve kendi başlarına hareket eden yollarını kaybetmişler. Kendileri için avlanmaya gidip büyük hayvanlara yem olmuşlar. Burada da kayıp vermişler.

Altıncı vadi, Simurg hakkında yayılan söylentilerin dolandığı Dedikodu Vadisi’ymiş.

Yolculuk esnasında en arkadaki kuştan en öndeki kuşa doğru bir dedikodu almış başını gitmiş. Simurg’un aslında olmadığını, yalnızca bir rivayetten ibaret olduğunu ve gitmelerinin anlamsız olduğunu düşünmüşler, yollarından vazgeçip geri dönmüşler. Bu vadide de epey bir sayıları eksilmiş ve kayıp vermişler.

Yedinci vadi ise Ben Vadisi’ymiş.

Bu vadiye geldikleri sırada her kuş ayrı telden çalmaya başlamış. Biri diğerinin kanadını beğenmemiş, diğeri her şeyi bildiğini iddia etmeye başlayıp yanlış yolda gittiklerini söylemiş. Hepsi farklı bir şey söylemiş ve kendi söylediği şeylerin doğru olduğunu kabul ettirmeye ve lider olmaya çalışmış. Bu vadiyi geçene kadar bencillikleri yüzünden en öne geçmek için birbirlerini ezip durmuşlar. Burada da kayıp vermişler.

Kayıp vere vere nihayet Kaf Dağı’na varmışlar ancak geriye yalnızca otuz kuş kalmış. Geçilmesi zor vadileri aşabilen bu otuz kuş yuvaya vardıklarında işin sırrını çözmüşler. Gittikleri yerde Simurg kuşu yokmuş.

Peki gerçekten var mıydı böyle bir kuş? Ya da boşuna mı çekmişlerdi onca eziyeti? Peki, bir inat uğruna mı kurban gittiler? Hayır.

Aradıkları Simurg kuşu kendileriymiş…

Farsça da ‘si’ otuz, ‘murgʻise kuş demekmiş. Yolculuğun sonuna gelen bu otuz kuş aslında aradıkları şeyin ta kendisi/kendileri olduğunu öğrenmiş.”

Bu hikâye, aslında tam olarak bizi anlatıyor. Hayatımızın merkezine iniyor.

Başımıza bir şey geldiğinde bir başkasını değil, kendimizi aramalıyız ve kendimizi bulmalıyız. Başkasından değil, kendimizden medet ummalıyız.

Bunların bilincini hatırlatmak ve yaşam yolculuğunda bunun farkındalığını akılda tutmakta yarar görüyorum.

Ünlü yazar Paulo Coelho’nun dediği gibi: ‘‘Giden sizin için çok değerli de olsa, kapıyı örtün ki; içeride kalanlar üşümesin.’’

… Ve insanı değerlendirirken şöyle devam ediyor; ‘‘Yanlış insanlar zaman kaybı değil, doğru insanı algılamak için birer öğretmendir.’’

Evet, yarınlarımızın daha doyumlu ve anlamlı olmasını istiyorsak, gereken dersleri ve tecrübeleri edindikten sonra, dünü eşelenmiş toprağa gömmeliyiz. Gömmeliyiz ki, o yarınlar daha çok çiçeklensin. Daha çok çiçek açsın. O denli ki, bahar olsun. Ve herkes neşelenmenin ve şenlenmenin tadını çıkarsın!

Yusuf Beğtaş

Süryani Dili-Kültürü ve Edebiyat Derneği / Mardin